31 de juliol 2006

Adiós

Adiós. He repetido muchas veces esa palabra este año. Algunos han valido la pena, aunque me hayan costado mares de lágrimas. Algunos fueron de esperar, aunque mi yo ingenuo quisiera creer que no lo eran. Y otros…otros fueron realmente duros. A veces pienso, que nada tiene sentido, porque todo empieza y todo acaba, y eso, eso me da tristeza. Porque me esfuerzo para que no existan ciertos “Adiós” a los cuales temo. Aunque de una manera u otra, inevitablemente me acaban alcanzando. Cierro los ojos, y lo recuerdo nítidamente. No puedo evitar verla allí, con las manos sobre el pecho, cruzadas, tumbada, y descansando. Parecía que solo estaba dormida. Parecía tan real, que no podía creer que no se fuera a levantar nunca más. Tenía incluso buen aspecto. Intenté decirle algo, pero no me salía. Sentía rabia, dolor. Un montón de gente que siquiera se había preocupado por ella antes estaba allí. Hablando de temas banales, y sonriendo. Me sentí mal. Hubiera gritado allí mismo de angustia, pero no lo hice. Callé, miré e interioricé asta que no pude más. Como siempre hago. Me arrepentí tanto de no haber andado unos metros más una semana antes para verla entre los escasos jardines, aunque su memoria no le alcanzara a recordar el estrecho lazo nos unía. Pero ya es demasiado tarde para arrepentirse, y ya no hay vuelta atrás. Ahora solo me queda intentar evitar que se me encoja el corazón cada vez que recuerdo esa imagen, o lo que podía haber hecho y no hice. Y mirar hacía adelante, y esperar no tener que decir muchos adiós más.

6 comentaris:

Anònim ha dit...

Despedir-se és l'acció més cruel que ha pogut existir. M'he posat a escoltar el text, res de llegir, a tu se t'escolta i potser és el silenci, potser és que la nit d'avui és diferent però m'ha sonat a desfog un xic engoixat... no vull dir que trist. Dir adéu és dolorós, malaltís i el pitjor és que ho fem cada dia. Fes-me un favor, a partir d'ara prou de dir adéu, ara comença a dir fins demà, :). Les coses sempre es repeteixen, s'acaben i tornen a començar, però es repeteixen. Bona nit!

Anònim ha dit...

de vegades val la pena pensar amb
deteniment tot el que vas fer amb a
quella persona i t'adones que potse
r la setmana abans no vas fer aquells metres de més, però un altre dia sí que ho vas fer i te'ls van agraír enormement i llavors et sents més bé. de totes maneres la vida també està plena d'holes, no solsament d'adeus.

Anònim ha dit...

Tard o d'hora aquest moment ens arriba a tots. És doloros, molt, però ens ha de servir per apendre que no hi serem sempre i que hem de viure cada dia amb intensitat. Una abraçada ben forta!

Anònim ha dit...

L'adéu per sempre és el pitjor de tots els adéus. Però estic segura q algun dia la tornaràs a veure, a mi m'ajuda pensar en això...qui sap.

Anònim ha dit...

Dir adéu és molt dur, tant de bo no haguéssim de fer mai però és inevitable, ho hem de superar mirar endavant i recordar els bons moments d'abans, no pas els dolents. Un petó ;)

Anònim ha dit...

Realmente, no has podido ser más sincera... sabemos que a todos nos llega ese adiós, pero realmente este adiós aún no se esperaba, por eso te sientes mal, por no poder haber hecho algo antes de ese adiós, verla, hablar, reírte con ella, explicarle cosas... así es la vida, cuando menos te lo esperas te da la puñalada por la espalda. Besos.