09 de juliol 2006

Inocencia

Inocencia. La tuya. I un poco de la mia quizás. Es eso que todavía nos une. I cuándo desaparezca, cuándo crezcas,ya no habrá nada, más que un simple apellido que pronto intercanviaré, y nisiquiera ya lo tendremos en el mismo lugar. Miro a tus ojos, tan dulces, tan tiernos. Tú me miras. Sientes admiración por mí, por mi pelo. Nunca he entendido porqué. No soy nadie, y no hemos compartido más que un año bajo el mismo techo. Y mi pelo no está como antes, con lo años empeora, pero eso no tiene importancia, más que la que yo le quiera dar, porque tú, tu me miras con los mismos ojos todavía. Todavía me quieres, y cuándo me ves me pegas un abrazo que me dejas sin respiración, y te cuelgas de mi espalda, para que juegue contigo. Cuándo subo a tu casa me enseñas todo lo nuevo que tienes. Ha pasado mucho tiempo desde la última vez. Has hecho muchos dibujos desde esa última visita. Cada vez más bonitos, se nota que mejoras en tus clases, son alegres, y sueles dibujar casitas y una familia feliz. Que nisiquiera existe, está solo en tu imaginación, y crees que es cierto. Yo quiero ser así de inocente también, y creer que somos una familia y que al despertar estarás en la habitación de al lado, jugando con tus muñecas, otra vez, como antes. Te miras en el espejo rosa. Somos dos gotas de agua,y tu lo sabes, que hasta en las fotos se nos confunde. Pero solo eso, una imagen. De aquí a pocos años ya no tendremos nada en común. Más que el pelo, los ojos, los rasgos. Nos han dado unos valores distintos y eso nos hace distintas. Esa admiración que me tienes desaparecerá, rechazarás algunas cosas de mí. No te van a parecer bien, lo se. Deseo pensar que esto es solo pesimismo, y que tu vida mejorará. Tu no tienes la culpa, solo eres una niña, pero hay personas que no se dan cuenta. Pero yo si. Cuándo este lazo se rompa, cuando tu inocencia disminuya, estaré lejos, pero siempre a tu lado. Solo tendrás que buscar en tu músculo latiente, o en el inmenso mundo de los recuerdos…y quizás , solo quizás, algun dia, seas suficiente inocente todavía como para consevarme más cerca.

9 comentaris:

Anònim ha dit...

T'estimo :)

Anònim ha dit...

Me ha encantado todo. La forma de
expresarse, la manera de descrbir l
o que sientes. He podido sentir ese
miedo a la perdida. Esa joven razón de poder percibir las cosas fuera de lo comun, en lo absoluto. Y esa mirada de inocencia con que ves las cosas. Siento que ella pase por todo lo que esté pasando. Pero tambien lo siento, no solo por ella, si no por las personas que ajenas a mi, en un lugar lejano, deben padecer las inesperadas formas vida.

Anònim ha dit...

Uuuuf. Sense paraules. Una abraçada molt forta, nina!

Anònim ha dit...

potser algun també s'adonarà que els prejudicis s'han d'abandonar i ser capaços de pensar per nosaltres mateixos i no per l'educació que ens han donat influenciada per la societat on vivim

Anònim ha dit...

tia, m'has deixat de pedra... Fe
s-me un favor, quan aquesta nena cr
eixi ensenya-li el que has escrit.
Deixarà enrere tot allò que molt bé has dit és pessimisme... :) (m'estic fent addicta al teu blog... xD jajaja)

Anònim ha dit...

Mantener un pequeño toque de inocencia en nosotros tendría que ser ley de la naturaleza..precioso este post tuyo...de lo mejor que he leído, sabes que hay gente en los blogs que escriben muy bien, pero la sensibilidad del tuyo es para mi totalmente genuina...algo que me apetecía leer...Noc_

Anònim ha dit...

Ostres...se m'ha posat la pell de
gallina, en serio!M'han entrat gane
s de plorar i tot, que maco el text
...

Anònim ha dit...

Uala però que macuuuuuuu. En seriu, ostres, si que et saps expressar bé!!! Muaaaaaaaak Sé que he de vindre més per aquí, pk disfruto tant llegin-te!

Anònim ha dit...

Realment m'has deixat sense paraules, és molt maco això que has escrit...les teves paraules transmeten molt bé tot allò que sens. Intenta no perdre mai aquesta espurna d'inocència, aquesta inociencia que en molts casos ens ajuda a tirar endevant. Petonets ben dolços.